"Przechodzimy przez ulicę"
Kiedy światło jest zielone
można przejść na drugą stronę,
a gdy świeci czerwone
przechodzenie zabronione!
Gdy zamierzasz przejść ulicę
na chodniku przystań bokiem,
popatrz w lewo bystrym okiem,
skieruj w prawo wzrok sokoli,
znów w lewo spójrz powoli.
Jezdnia wolna - więc swobodnie
mogą przez nią przejść przechodnie.
Kiedy chcę przez jezdnię
przejść na drugą stronę,
przystaję i ze światłami
gram w zielone.
Pytam: - Jest zielone?
- Proszę - mówią grzecznie.
Wtedy wiem, że mogę
przechodzić bezpiecznie.
"Wakacyjne rady"
Głowa nie jest od parady
i służyć ci musi dalej.
Dbaj więc o nią i osłaniaj
kiedy słońce pali.
Płynie w rzece woda
chłodna, bystra, czysta,
tylko przy dorosłych
z kąpieli korzystaj.
Jagody nieznane
gdy zobaczysz w borze -
Nie zrywaj! Nie zjadaj! -
bo zatruć się możesz.
Urządzamy grzybobranie
jaka rada stąd wynika?
Gdy jakiegoś grzyba nie znasz
nie wkładaj go do koszyka.
Biegać boso - przyjemnie,
ale ważna rada:
- idąc na wycieczkę
dobre buty wkładaj!
Gdy w polu, w lesie, czy za domem
wykopiesz jakiś przedmiot zardzewiały - nie dotykaj go!
Daj znać dorosłym!
śmierć niosą groźne przedmioty!
"Wycieczka do ZOO"
Rano autobus stanął przed szkołą.
Pojechaliśmy wszyscy do ZOO.
Były tam słonie, misie, lwy
i tygrys w klatce zły.
Hipopotamy grube jak beczki.
Prześliczna zebra w strojne paseczki.
Była żyrafa bardzo wysoka,
w basenie zwinnie pływała foka.
Zwinięty w kłębek leżał wąż długi...
śmiesznie skrzeczały barwne papugi.
Było ciekawie, było wesoło.
Bardzo lubimy zwiedzać ZOO.
Bechler H.
"Święto Zmarłych"
Na cmentarzu płomyki złote
i groby w chryzantemach.
Ludzie przyszli tu z myślą o tych,
których już nie ma.
Wspominają drogie imiona,
zasłaniają lampki przed wiatrem,
dla tych bliskich wieńce zielone
i bukiety jesienne pełne kwiatów.
Bechlerowa Helena
"Dwa kotki"
Idą drogą kotki dwa,
każdy wielki koszyk ma.
A na łące koło chaty
stoi krowa w czarne łaty.
- Czy masz krówko mleko słodkie?
Daj nam dużo - proszę kotki. -
Daj nam mleka pełne kosze,
zapłacimy ci dwa grosze.
Nic nie rzekła krowa w łaty,
gryzła trawę, jadła kwiaty.
A koń, co za płotem stał,
na calutki głos się śmiał!
"Lekarstwo misia"
Koło pieca siedzi miś.
- Taki chory jestem dziś!
- Co cię boli?
- Bok i brzuszek,
tu się ciągle trzymać muszę,
katar już od piątku trwa
i tu ból mam, a tu dwa.
- Grypa, misiu. Dam ci proszki.
- Nie pomógł, takie gorzkie!
- Aspirynę, misiu, zażyj.
Może ziółka ci zaparzyć?
- Aspiryna nie pomoże,
a po ziółkach będzie gorzej.
Przyznam ci się, Zosiu, sam,
że lekarstwo lepsze znam.
Łyżka, dwie wystarcza chyba.
Będę po nim zdrów jak ryba,
będę mruczeć mógł jak z nut.
- Cóż to za lekarstwo?
- Miód!
"List do jaskółki"
Kochana Jaskółeczko!
Wracaj do nas z daleka!
Puste gniazdko pod dachem
dawno na Ciebie czeka.
Woda w stawie błyszczy
i w słońcu lśni jak łuska.
Czeka kiedy ją w locie
skrzydłami będziesz muskać.
I niebo już błękitne,
obłoki srebrne na nim.
Tylko Ciebie Jaskółeczko,
nie ma pod obłokiem!
A choć bociek klekoce
i bazie kwitną w lesie
dopiero Ty, Jaskółeczko
prawdziwą wiosnę przyniesiesz.
"Ptaki i dzieci"
śnieżna zima się zbliża,
zeschłe liście wiatr goni.
Kto malutkie wróbelki
przed mrozami obroni?
Kiedy w białej pierzynce
uśnie ziemia zmarznięta,
czy o małych sikorkach
nikt nie będzie pamiętał?
Sikoreczki, wróbelki
niech nie straszy was zima,
pomożemy wam mrozy,
i złe wichry przetrzymać!
Niech wiatr hula po polach,
mróz się sroży, śnieg pada,
nie pozwoli wam zginąć
nasza ....... gromada.
"Żyrafa"
Chciałem wyciąć konia.
Konik się nie udał:
za wysokie nogi,
a szyja za chuda.
Tutaj przytnę ogon,
tu dorobię różki,
a potem to zwierzę
pomaluję w groszki.
Pomaluję ładnie,
jak tylko potrafię.
Teraz się mój konik
zamienił w żyrafę.
Jeszcze wytnę drzewo,
dużo liści na nim,
by miała żyrafa
zielone śniadanie.
Bełza Władysław
"Katechizm polskiego dziecka"
Kto ty jesteś? Polak mały.
Jaki znak twój? Orzeł Biały.
Gdzie ty mieszkasz? Między swymi.
W jakim kraju? W polskiej ziemi.
Czym ta ziemia? Mą ojczyzną.
Czym zdobyta? Krwią i blizną.
Czy ją kochasz? Kocham szczerze.
A w co wierzysz? W Polskę wierzę.
"W podziemiach Wawelu"
Czy znasz młody przyjacielu,
groby królów na Wawelu?
Poznaj skarb ten dawnej cnoty,
co ozdabiał czas miniony,
najcenniejsze to klejnoty,
z całej polskiej twej Korony.
Na kolanach idź mój mały,
przed te trumny marmurowe,
i u szczątków dawnej chwały,
ze czcią pochyl twoją głowę.
Tu nadziei żar i wiary,
niech się w sercu twem rozgości,
na ołtarzu tym ofiary,
poświecenia i miłości.
Tu uczucia najgorętsze,
w młodem swojem rozpal łonie,
bo tu wszystko, co najświętsze,
w tym złożono Panteonie!
Pod tych mrocznych wiązań stropem,
legł król kmiotków pełen chwały,
co nie szablą, ale snopem,
podparł polski tron wspaniały.
Tu Jagiełło, na świątnicach
starych bogów, krzyże dźwiga;
obok cudna, z łzą na licach,
w sarkofagu śpi Jadwiga!
Ci co blaski światła siali,
i praw ludu wiernie strzegli:
męże czynu, hartu stali,
dwaj Zygmunci tutaj legli.
Tu szczerbiona w krwawym boju,
Batorego szabla świeci;
a tam znowu, po dniach znoju,
syty zwycięstw, legł Jan trzeci!
Dalej widzisz moja duszko,
wawrzyn wstęgą przewiązany;
tutaj spoczął nasz Kościuszko,
wódz, nad innych ukochany!
Obok niego, dziecię moje,
książę Józef legł ze sławą,
co do walki, polskie woje,
marszałkowską wiódł buławę!
Wszystkoż, wszystko tak posnęło,
jak te sławy naszej świadki?
Wszystkoż wszystko tak minęło,
jak na grobach więdną kwiatki?
Precz z rozpaczą! Choć z mogiły,
roześmieje się kwiat w wiośnie!
Więc zaczerpmy tutaj siły,
bo z przeszłości - przyszłość rośnie!
"Ziemia rodzinna
Całem mem sercem, duszą niewinną,
kocham te świętą ziemię rodzinną,
na której moja kołyska stała,
i której dawna karmi się chwała.
Kocham te barwne kwiaty na łące,
kocham te łany kłosem szumiące,
które mię żywią, które mię stroją,
i które zdobią Ojczyznę moją.
Kocham te góry, lasy i gaje,
potężne rzeki, ciche ruczaje;
bo w tych potokach, w wodzie u zdroja,
ty się przeglądasz Ojczyzno moja,
krwią użyźniona, we łzach skąpana,
tak dla nas droga i tak kochana!
Błażejak A.
"Spotkajmy się w zielonej piosence"
Kiedy idziesz do przedszkola wcześnie rano,
spójrz na świat szeroki,
to co widzisz, o czym myślisz omów z mamą
podziel się z obłokiem.
Że dla wszystkich słońce świeci,
śpiewa pięknie ranny ptak,
kwiat rozchyla swoje płatki
wszystko śpiewa tak.
Już niejeden chciał podeptać piękną zieleń,
już niejeden zerwał kwiat.
Lecz ja tobie na to nigdy nie pozwolę,
bo ja kocham świat.
Kocham słońce, kocham niebo,
kocham piękne szczyty gór,
więc dziś ze mną chodź kolego,
ujrzysz wartki rzeki nurt.
Gdy dorośniesz, to zrozumiesz jeszcze bardziej,
że szanować trzeba świat,
i przyrodę wtedy chwycisz w swoje ręce,
aby tobie nie zwiądł kwiat.
Wszystkie dymy i kominy,
wszystkie śmieci weźmiesz precz,
by wciąż kwitło nowe życie
i byś zdrowo żyć mógł też.
Broniewski Władysław
"Kominiarz"
Jeśli wierzyć kominiarzom
do kominów czyści włażą,
ale potem, już od rana,
twarz sadzami uwalana.
Na ramieniu miotły, sznury,
na świat cały patrzą z góry.
Cały dzień po dachach łażą -
dobrze czarnym kominiarzom.
"Literki"
Raz literki w abecadle
chciały się zabawić
i kłóciły się zajadle jakby się ustawić.
"A" krzyczało - "Chcę być pierwsze!",
ale "B" nie chciało,
"C" i "D" zgubiły wiersze,
"E" pod stół zleciało.
"O" toczyło się, toczyło
aż w kałamarz wpadło.
Tak o miejsca się kłóciło
całe abecadło.
Nagle słychać głosik Anki:
- Cicho mi w tej chwili!
Marsz literki do czytanki
jak was ustawili.
"Parowóz"
Stoi na szynach ciężka maszyna,
dymem i parą bucha z komina,
Gwiżdże i syczy, stęka i sapie,
tłusta oliwa z boków jej kapie.
To jest parowóz. Po to zrobiony,
żeby po szynach ciągnął wagony.
Węgla mu sypią, wody mu leją,
żebyśmy mogli jeździć koleją,
Zwiedzać dalekie, obce krainy
wszędzie dojechać tam,
gdzie są szyny.
"Pierwszy maja"
Temat? - jak rzeka. Miejsce? - świat.
Cel? - szczęście. Wróg? - kapitalizm.
Myśmy widzieli świat spoza krat,
kraty pękły od młota ze stali.
My pójdziemy Pierwszego Maja
ulicami stolic tego świata,
my za ręce się będziemy trzymali,
my każdego przyjmiemy jak brata...
Każdego? - nie!
Bo jest gniew,
bo są banki, kajdany i trony...
Nasz sztandar? ... Jego kolor czerwony,
"bo na nim robotników krew".
Myśmy szli, raczej nasi ojcowie
(ileż to lat?...),
w Warszawie, w Łodzi i w Żyrardowie
myśmy szli na Pierwszego Maja
jak na bój!
Trony, banki się jeszcze trzymają.
Trzymaj sztandar,
bo twój.
Był rok Piąty, był Siedemnasty,
błysnął Petersburg: natchnienie-miasto,
była dokoła wroga banda,
błyszczał Październik: sztandar!
Ten sam sztandar szumiał nad Madrytem,
pieśń szumiała tym samym rytmem,
na placu Grzybowskim, jak dziś pod Grammos,
w sercach i w pieśni było to samo.
Nie będzie tronów, nie będzie banków,
złamiemy fronty Kuomintangu,
nie będzie City i Wall Street,
błyśnie wolności świt!
Pokój, pokój, pokój narodom,
braterstwo dla wszystkich ras,
w przyszłość - pierwszomajowym pochodem,
wyżej sztandarów las!
Młot, kielnia, młotek, kilof i pióro,
pług za traktorem, mosty w dal.
I ty tam pójdziesz, literaturo:
słowo - stal.
(Kilkadziesiąt) lat
liczy Pierwszy Maj.
Towarzyszu, masz zdobyć świat.
W trudzie trwaj.
"Pierwszy motylek"
Pierwszy motylek wleciał na łąkę.
W locie radośnie witał się ze słonkiem.
W górze zabłądził w chmurkę i w mgiełkę
sfrunął trzepocząc żółtym skrzydełkiem.
A gdy już dosyć miał tej gonitwy
pytał się kwiatków, kiedy rozkwitły.
Pytał się dzieci, kiedy podrosły
tak mu upłynął pierwszy dzień wiosny.
"Zajączki"
Zajączki, zajączki, zajączki
skakały przez pola i łączki.
Stanęły pod lasem i patrzą
jak dzieci się bawią i skaczą.
A dzieci podały im rączki
i z dziećmi skakały zajączki.
"Złoty liść"
Klon ma złote liście,
świecą się ogniście,
jesion ma brązowe,
zgubił ich połowę,
dęby się czerwienią,
pół na pół z zielenią.
Olcha - żółto - siwa,
wiatr jej liście zrywa,
miesza je z innymi,
pędzi het! po ziemi;
z najładniejszych liści
cały las oczyści.
Brzechwa Jan
"Arbuz"
Z owocarni arbuz leży
i złośliwie pestki szczerzy;
tu przygani, tam zaczepi.
"Już byś przestał gadać lepiej,
zamknij buzię, arbuzie!"
Ale arbuz jest uparty,
dalej sobie stroi żarty
i tak rzecze do moreli:
"Jeszcześmy się nie widzieli,
pani skąd jest?"
"Jestem Serbka..."
"Chociaż Serbka, ale cierpka!"
Wszystkich drażnią jego drwiny,
a on mówi do cytryny:
"Pani skąd jest?"
"Jestem Włoszka..."
"Chociaż Włoszka, ale gorzka!"
Gwałt się podniósł na wystawie:
"To zuchwalstwo! To bezprawie!
Zamknij buzię, arbuzie!"
Lecz on za nic ma owoce,
szczerzy pestki i chichoce.
Melon dość już miał arbuza,
krzyknął: "Głupiś! Szukasz guza!
Będziesz miał za swoje sprawki!"
Runął wprost na niego z szafki,
potem stoczył go za ladę
i tam zbił na marmoladę.
"Atrament"
Nikt opisać nie potrafi,
jaki w szkole powstał zamęt,
gdy na lekcji geografii
nagle rozlał się atrament.
Porozlewał się po mapie,
co leżała na katedrze,
tutaj cieknie, tam znów kapie,
wnet do różnych miast się wedrze.
W Kocku, Płocku, Radzyminie
czarne kleksy się rozprysły
i atrament dalej płynie,
i już wlewa się do Wisły.
Pewien strażak dla ochłody
miał się kąpać w tym momencie,
zdjął ubranie, wszedł do wody,
lecz się znalazł w atramencie.
Strażakowi zrzedła mina:
"Cóż to znowu za pomysły!"
c czarniejszy od Murzyna
wyszedł strażak z nurtów Wisły.
Długo martwił się i smucił:
"W straży tak się nie pokażę..."
więc do straży nie powrócił,
tylko został kominiarzem.
"Atrament i kreda"
Wzdychała kreda: "Wciąż jestem biała,
nie chcę być biała!..." No i - sczerniała.
Jęczał atrament: "O, losie marny,
wciąż jestem czarny, kompletnie czarny,
jak gdyby we mnie kto smołę przelał.
Nie chcę być czarny! Dość już!" I zbielał.
W szkole straszliwy zrobił się zamęt:
ładna historia! Biały atrament!
Któż go na białym dojrzy papierze?
Nikną litery i kleksy świeże,
nie zda się na nic wypracowanie,
gdy z liter nawet ślad nie zostanie.
Zbladł nauczyciel i bladolicy
przez chwilę z kredą stał przy tablicy,
lecz nic napisać na niej się nie da:
czarna tablica i czarna kreda!
Jak tu rozwiązać można zadanie,
gdy cyfr odróżnić nikt nie jest w stanie.
Rzekł nauczyciel zakłopotany:
"Dziwne to, bardzo dziwne przemiany!
Kreda jest czarna, atrament biały...
Wiemy, kto robi takie kawały!"
Mówiąc to palec przytknął do czoła,
groĄnym spojrzeniem powiódł dokoła
i mnie, choć ja się winnym nie czuję,
ze sprawowania postawił dwóję.
"Babulej i Babulejka"
Pod Oszmianą nad Wilejką
żył Babulej z Babulejką,
ona była czarodziejką,
on - rzecz prosta - czarodziejem
i jadali mak z olejem
Babulejka z Babulejem.
Babulejka raz powiada:
"Babuleju, tak się składa,
że mam starą koźlą skórę
odwieźć dziś na Łysą Górę."
Więc Babulej z Babulejką
pojechali taradejką.
Nagle koń okulał w drodze,
aż Babulej zaklął srodze.
"Jeśli kuleć chcesz, to kulej!" -
rezolutnie rzekł Babulej
i zostawił konia w tyle.
Taradejka jedzie milę,
jedzie drugą, wtem na trzeciej
koło wprost do rowu leci,
aż Babulej parsknął śmiechem:
"Ładna jazda z takim pechem,
cóż - na miotle jeżdżą wiedźmy,
to my na trzech kołach jedźmy!"
Jadą dalej, wtem na szosie
pogubili obie osie.
"Mocniej siedź na taradejce" -
rzekł Babulej Babulejce
i ze śmiechem ściągnął lejce.
Tym sposobem znów przebyli
siedem mil. Na ósmej mili
taradejka się rozpadła,
Babulejka tylko zbladła,
a Babulej tak powiada:
"Zawsze jest na wszystko rada -
bat nam został w tej podróży,
niech w podróży dalszej służy."
Więc na bacie siedli wierzchem,
pojechali, a przed zmierzchem
byli już na Łysej Górze
i na koźlej siedząc skórze
zajadali mak z olejem
Babulejka z Babulejem.
"Bajka o królu"
Daleko stąd, daleko,
w stolicy, lecz nie w naszej,
był król, co pijał mleko
i jadał dużo kaszy.
Martwili się kucharze:
"O, rety! Co się dzieje?
Król kaszę podać każe,
król nic innego nie je!
Jak tu pracować można
i jak takiemu służ tu?
Król nie chce kaczki z rożna
ani łososia z rusztu,
król nie tknie nawet jaja,
król nie zje nawet knedli,
które we wszystkich krajach
królowie zwykle jedli."
A król się śmiał: "Mnie wasze
nie wzruszą narzekania,
ja jadam tylko kaszę,
zabierzcie inne dania!
Niech zbliży się podczaszy,
a choć i on narzeka,
niech z flaszy mi do kaszy
naleje szklankę mleka!"
Wzdychała Wielka Rada:
"Jadamy niczym chłopi,
bo państwem naszym włada
Kaszojad i Mlekopij.
Codziennie nam na tacy
podają miskę kaszy -
tak mogą jeść biedacy
z suteren lub z poddaszy,
lecz my, Królewska Rada,
narodu straż najstarsza,
nam nawet nie wypada,
by kiszki grały marsza!"
A król wciąż rósł i mężniał,
był coraz zdrowszy z wiekiem,
i mężniał, i potężniał
jadając kaszę z mlekiem.
Lecz nie był zawadiaką
i nienawidził wojen,
a miał zasadę taką:
Co twoje, to nie moje.
Wróg trzymał się daleko,
bo wroga król odstraszył.
A ty czy pijesz mleko?
Czy jadasz dużo kaszy?
"Baran"
Przyszedł baran do barana
i powiada: "Proszę pana,
nogi bolą mnie od rana,
pan mnie weźmie na barana."
Baran tylko głową kręci:
"Nosić pana nie mam chęci,
ale znam pewnego wilka,
który nosił razy kilka."
Trwoga padła na barany:
"Dobrze pomyśl, mój kochany,
wiesz, co było swego czasu?
Nie wywołuj wilka z lasu!"
Baran słysząc to zbaraniał,
baran dłużej się nie wzbraniał,
i - choć rzecz to niesłychana -
Wziął barana na barana.
"Brudas"
Józio oświadczył: "Woda mi zbrzydła,
dość już mam szczotki, wstęt mam do mydła!"
I odtąd przybrał wygląd straszydła.
Płakała matka i ojciec gryzł się:
"Ten Józio wszystkie soki z nas wyssie,
od dwóch tygodni już się nie myje,
czarne ma ręce, nogi i szyję,
twarz ma od ucha brudną do ucha,
czy kto takiego widział smolucha?
Poradźcie ludzie, pomóżcie, ludzie,
przecież nie można żyć w takim brudzie!"
Józio na prośby wszelkie był głuchy,
lepił się z brudu jak lep na muchy,
czego się dotknął, tam była plama,
wołał: "Niech mama myje się sama,
tato niech kąpie się nieustannie,
stryjek z wujkiem niech siedzą w wannie,
niech się szorują, a ja tymczasem
będę brudasem! Chcę być brudasem!"
Przezwał go stryjek "Józio - niemyjek",
wujek doń mówił "niemyty ryjek",
błagała ciotka: "Józiu mój złoty,
myj się!" Lecz Józio nie miał ochoty.
Wyniósł się w końcu z domu na Czystem
i zawiadomił rodziców listem,
że myć się nie ma zamiaru, trudno!
I poszedł mieszkać - dokąd? - na Bródno.
"Cap na grapie"
Wlazł kotek
na płotek,
ujrzał capa na grapie.
- Zmykaj, capie,
bo cię podrapię!
A cap nic - tylko sapie.
Na grapie zebrali się gapie,
wszyscy patrzą na capa,
a kota aż świerzbi łapa.
- Zmykaj, capie,
bo cię podrapię!
A cap nic - tylko sapie.
Patrzą na kota gapie.
- Daj mu, capie, po czapie!
A cap nic - tylko sapie.
I nie dziwota,
bo cap nie złapie
kota,
a kot podrapie
capa,
jako że cap jest gapa.
Kot mu wciąż grozi i grozi:
- Zmykaj, capie,
bo cię podrapię!
Więc wziąwszy na rozum kozi,
do domu umknął cap.
Teraz go, kocie, łap!
"Chory muł"
Zapytał muła lekarz:
- A na co ty, mule, narzekasz?
Co ci dolega, mule?
Rzekł muł: - Mam łamania i bóle.
- A co boli cię? - lekarz znów pyta.
- Oj, bolą mnie, bolą kopyta,
A jeśli mam przy tym być szczery,
to nie jedno, nie dwa, ale cztery,
wszystkie cztery, do samej kości,
nawet ruszyć żadnym nie mogę...
I na dowód swojej słabości
kopnął lekarza w nogę.
Stąd prawda wynika doniosła,
że muł jednak ma w sobie coś z osła.
"Chrzan"
Płacze chrzan na salaterce,
aż się wszystkim kraje serce.
"Panie chrzanie,
niech pan przestanie!"
Chudy seler płacze także,
mówiąc czule: "Panie szwagrze,
panie chrzanie,
niech pan przestanie!"
Rozpłakała się włoszczyzna:
"Jak to można? Pan mężczyzna,
panie chrzanie,
niech pan przestanie!"
Pochlipuje bochen chleba:
"No, już dosyć! No, nie trzeba!
Panie chrzanie,
niech pan przestanie!"
Ścierka łka nad salaterką:
"Niechże pan nie będzie ścierką,
panie chrzanie,
niech pan przestanie!"
Wszystkich żal ogarnął wielki,
płaczą rondle i rondelki:
"Panie chrzanie,
niech pan przestanie!"
A chrzan na to: "Wolne żarty,
płaczę tak, bo jestem tarty,
lecz mi nie żal tego stanu,
a łzy wasze są do chrzanu!"
"Ciaptak"
Siedzi Ciaptak na dachu
i wszystkim napędza strachu.
Ludzie patrzą, brednie plotą,
bo żaden z nich nie wie co to.
- Widzieliście Ciaptaka?
Czy to jest odmiana ptaka?
Czy może roślina taka?
Czy może garnek, czy bania?
Czy może głowa barania?
A może to rodzaj grzyba?
A może po prostu ryba?
A może zwyczajny płaz?
Ktoś go gdzieś widział już raz,
ale też nie na pewno,
bo wtedy wyglądał jak drewno
pomalowane z dwóch stron,
więc chyba to nie był on.
Sprowadzono z drabiną strażaka,
żeby ściągnął z dachu Ciaptaka.
Rzekł strażak: - To rzecz nieklawa,
nie mój dach i nie moja sprawa...
Wezwali wójta sąsiedzi,
a Ciaptak na dachu siedzi,
syczy, burczy i prycha.
A cóż to za stwór, do licha?
Wójt do urzędu wszedł i
zagłębił się w encyklopedii.
- Ce... Ciaptak... Nie ma Ciaptaka...
A może to rodzaj buraka,
ogórka albo ziemniaka?
A Ciaptak na dachu siedzi,
natrząsa się z gawiedzi.
Tłum rośnie, gapią się gapie,
no, kto go za ogon złapie?
- Też mądry! Ciaptak nie wrona,
on wcale nie ma ogona!
- Co ty tam wiesz, patałachu?!
A Ciaptak siedzi na dachu,
nabzdyczył się i nadął.
Aż nagle zleciał na dół.
Ludzie za nim pognali w te pędy,
a on kluczył tędy, owędy,
przez pole, przez rzeczkę, przez las,
tam szybko na drzewo wlazł
i wskoczył do dziupli w drzewie.
A co to jest Ciaptak - nikt nie wie.
"Ciotka Danuta"
Chuda ciotka Danuta
robi swetry na drutach.
Już po pięciu minutach
dowiedziały się o tym jaskółki,
gwałt podniosły do spółki:
"Jak to? Ciotka Danuta
robi swetry na drutach?
Na drutach siadają ptaki,
lecz ciotka? Skąd pomysł taki?
A lećcież do niej gromadnie,
bo wam ciotka z drutów spadnie!"
"Ćwikła"
Raz buraczek nieboraczek
zaczerwienił się jak raczek:
"Toż gałgaństwo jest niezwykłe,
żeby robić ze mnie ćwikłę
i ucierać razem z chrzanem.
Nie, to wprost jest niesłychane!"
Na to chrzan, choć był utarty,
z gniewu zgorzkniał nie na żarty
i powiedział w irytacji:
"Nie rozumiem, z jakiej racji
jakiś burak za pięć groszy
przy mnie tutaj się panoszy!"
Burak swoje, a chrzan swoje,
zaperzyli się oboje,
nie wiadomo, kto ma rację,
a tu czas już na kolację,
więc przy stole goście siedli
i do mięsa ćwikłę zjedli.
Nie ma chrzanu ni buraka.
Ot - i cała bajka taka.
"Do matek (które swym dzieciom czytają moje wiersze)"
Powiedział ktoś, żem zmyślny strateg,
bo gdy dla dzieci piszę wiersze,
właściwie piszę je dla matek.
Te złośliwości nie są pierwsze;
niech szydzi ten, kto lubi szydzić,
a zresztą... czego mam się wstydzić?
Wyznaję, nieraz żal mi szczerze
mateczki, mamy czy mamusi,
która do rąk mą książkę bierze
i swemu dziecku czytać musi.
Żal mi, że drogi czas jej kradnę
i że się męczą oczka ładne...
Wyznaję, myślę nieraz czule,
jak wyglądają te mateczki,
mamusie, mamy i matule,
kiedy czytają me książeczki?
I o czym każda skrycie marzy?
I czy ma miły wyraz twarzy?
Czy spośród mam spieszących z biura
lub z pracy, już zmęczonych trochę,
uśmiechnie się niekiedy która,
gdy wspomni moje wiersze płoche?
Czy się uśmiechnie i, być może,
pomyśli czasem o autorze?
Wiadomo przecież od stuleci,
że taki rzeczy jest porządek:
do matek trafia się przez dzieci
tak jak do mężczyzn - przez żołądek.
Czy to uwłaszcza matkom miłym?
No cóż, przyznaję się. Zgrzeszyłem.
Lubię twarzyczki wasze młode
i często sobie wyobrażam
wasz wdzięk i powab, i urodę,
i mimo woli się rozmarzam.
a gdy marzenie mnie kołysze,
wtedy dla dzieci wiersze piszę.
"Drzewa"
Drzewo jest mocniejsze niż lew i niż wół,
drzewo nawet przerasta żyrafę,
a człowiek jak zechce, to zrobi z drzewa stół
albo drzwi, albo nawet szafę.
Kiedy się przebiega aleją,
widać drzewa potężne i masywne,
ale chodzić drzewa nie umieją -
Czy to nie dziwne?
A gdyby nawet poszły, to gdzieżby?
Gdzieżby poszły, powiedzmy, wierzby?
Nad rzekę? I tak są nad rzeką,
a nad morze iść - za daleko.
Topole pobiegłyby drogą,
bo najłatwiej przy drodze stać mogą,
sosny ruszyłyby do Jeziorny,
gdzie z nich robi się papier wyborny.
Brzozy poszłyby do Sierpca, gdzie z brzóz
ludzie robią i koła i wóz...
Do Sierpca? A może do Nieszawy?
Brzozy lubią dalekie wyprawy.
Dęby udałyby się do Piły
i szukały tam pił w niemałym trudzie.
A jawory by się bawiły
W "Jawor, jawor, jaworowi ludzie."
I tylko nikt nie wie,
dokąd poszłyby sobie modrzewie,
bo modrzewie to takie drzewa,
które myślą o tym, czego się nikt nie spodziewa.
"Dwa razy dwa"
Niech mi powie, kto ma chęć
i kto chce być ze mną szczery,
czy dwa razy dwa jest pięć,
czy dwa razy dwa jest cztery?
Kot zamruczał: "Chyba kpisz,
czy to dla mnie jest robota?
Mnie obchodzi jedna mysz,
a rachunki - nie dla kota".
Pies wykonał dziwny ruch:
"Ja nie jestem na usługi!
Umiem liczyć, lecz do dwóch".
Po czym warknął raz i drugi.
Koń powiedział jednym tchem:
"Łeb mam duży, lecz ubogi.
I to tylko dobrze wiem:
każdy koń ma cztery nogi".
Wół najpewniej z nich się czuł,
rzekł: "Sprawdziwszy cztery kąty,
stwierdzam fakt, że jako wół
w mej oborze jestem piąty."
Kogut zapiał: "Ja mam raj -
macham tylko pióropuszem,
lecz nie znoszę przecież jaj,
a więc liczyć też nie muszę".
Rzekła kaczka: "Kwa-kwa-kwa,
z dziećmi chadzam na spacery,
mam ich tu dwa razy dwa,
czyli mam kaczątka cztery".
"Dzień zaduszny"
Kiedy miedzianą rdzą
pożółkłych jesiennych liści więdną obłoki,
zgadujemy, czego od nas obłoki chcą,
smutniejące w dali swojej wysokiej.
Na siwych puklach układa się babie lato,
na grobach lampy migocą umarłym duszom,
już niedługo, niedługo czekać nam na to,
już i nasze dusze ku tym lampom wkrótce wyruszą.
Jeżeli życie jest nicią - można przeciąć tę nić,
i odpłynąć na obłoku niby na srebrnej tratwie...
Ach, jak łatwo, ach, jak łatwo byłoby żyć,
gdyby nie żyć było jeszcze łatwiej!
"Głowa w piasku"
Dla uniknięcia domowych niesnasek
struś schował głowę w piasek.
Tymczasem szła pani strusiowa.
- A któż to ukrywa tu się?
A któż to przede mną się chowa?
Poznaję pióra strusie,
a po piórach poznaję osobę.
I mówiąc to kolnęła strusia dziobem.
- Tuś, mój mężusiu, tuś!
Struś skoczył jak oparzony,
bo to wcale nie był mąż tej żony,
tylko zupełnie inny struś.
Strusiowa widząc nieporozumienie
przepraszała strusia szalenie,
on zaś jęknął: - Rozumiem pomyłkę, rzecz prosta,
ale com dostał, tom dostał.
No widzisz, kochany głuptasku,
Pomyśl, czy watro chować głowę w piasku?
"Grzebień i szczotka"
Jurek bardzo był niedbały,
aż się ciotki zamartwiały,
aż ze złości ciotki chudły:
"Masz nie włosy, tylko kudły,
potargane, rozczochrane,
to są rzeczy niesłychane!
Raz się uczesz, raz przynajmniej,
dużo czasu to nie zajmie,
masz tu szczotkę, masz tu grzebień,
musisz zacząć dbać o siebie."
Grzebień zęby szczerzy,
a szczotka się jeży:
"Czesz się, Jerzy, jak należy,
czesz się, Jerzy, jak należy!"
Poszedł Jurek raz przy święcie
do kolegów na przyjęcie,
oczywiście - nieuczesany,
potargany, rozczochrany,
dzwoni - chciałby wejść do środka -
patrzy: grzebień, patrzy: szczotka!
Grzebień zęby szczerzy,
a szczotka się jeży:
"Czesz się, Jerzy, jak należy,
czesz się, Jerzy, jak należy!"
"Hipopotam"
Zachwycony jej powabem
hipopotam błagał żabę:
"Zostań żoną moją, co tam,
jestem wprawdzie hipopotam,
kilogramów ważę z tysiąc,
ale za to mógłbym przysiąc,
że wzór męża znajdziesz we mnie
i że ze mną żyć przyjemnie.
Czuję w sobie wielki zapał,
będę ci motylki łapał
i na grzbiecie, jak w karecie,
będę woził cię po świecie,
a gdy jazda już cię znuży,
wrócisz znowu do kałuży.
Krótko mówiąc - twoją wolę
zawsze chętnie zadowolę,
każdy rozkaz spełnię ściśle.
Co ty na to?"
"Właśnie myślę...
Dobre chęci twoje cenię,
a więc - owszem. Mam życzenie..."
"Jakie, powiedz? Powiedz szybko,
moja żabko, moja rybko,
i nie krępuj się zupełnie,
twe życzenie każde spełnię,
nawet całkiem niedościgłe..."
"Dobrze, proszę: nawlecz igłę!"
"Jak rozmawiać trzeba z psem"
Wy nie wiecie, a ja wiem,
jak rozmawiać trzeba z psem,
bo poznałem język psi,
gdy mieszkałem w pewnej wsi.
A więc wołam: - Do mnie, psie!
I już pies odzywa się.
Potem wołam: - Hop-sa-sa!
I już mam przy sobie psa.
A gdy powiem: - Cicho leż!
Leżę ja i pies mój też.
Kiedy dłoń wyciągam doń,
grzecznie liże moją dłoń.
I zabawnie szczerzy kły,
choć nie bywa nigdy zły.
Gdy psu kość dam - pies ją ssie,
bo to są zwyczaje psie.
Gdy pisałem wierszyk ten,
pies u nóg mych zapadł w sen,
potem wstał, wyprężył grzbiet,
żebym z nim na spacer szedł.
Szliśmy razem - ja i on,
pies postraszył stado wron,
potem biegł zwyczajem psim,
a ja biegłem razem z nim.
On ujadał. A ja nie.
Pies i tak rozumie mnie,
pies rozumie, bo ja wiem,
jak rozmawiać trzeba z psem.
"Jasne jak słońce"
Gdy pełzną dwa zaskrońce,
z nich każdy ogon ma.
To jasne jest jak słońce
i jak dwa razy dwa.
Gdy wierzgnąć kogoś koń chce,
w tył wierzga, a nie w przód.
To jasne jest jak słońce,
to proste jest jak drut.
Kij zawsze ma dwa końce,
a sroka nogi dwie.
To jasne jest jak słońce
i każdy o tym wie.
Gdy grać na trąbie słoń chce,
nie potrzebuje nut.
To jasne jest jak słońce,
to proste jest jak drut.
Lecz co dzień, zanim zasnę,
zamyślam się przed snem:
choć słońce takie jasne,
cóż ja o słońcu wiem?
"Jesień"
O, jakie rzewne widowisko:
czerwone liście za oknami
i cienie brzóz, płynące nisko
za odbitymi obłokami.
Pies nie ujada. Zły i chory
omija cienie października,
na tykach ciepłe pomidory
są jak korale u indyka.
Na babim lecie, zawieszonym
między drzewami jak antena,
żałośnie drga wyblakłym tonem
niepowtarzalna kantylena.
Rzednąca trawa, blade dzwońce,
rozklekotane późne świerszcze,
i pomarszczone siwe słońce,
i ja - piszący rzewne wiersze.
"Kłamczucha"
- Proszę pana, proszę pana,
zaszła u nas wielka zmiana:
moja starsza siostra Bronka
zamieniła się w skowronka,
siedzi cały dzień na buku
i powtarza"Ku-ku, ku-ku"
- Pomyśl tylko, co ty pleciesz!
To zwyczajne kłamstwo przecież.
- Proszę pana, proszę pana,
rzecz się stała niesłychana:
zamiast deszczu, u sąsiada
dziś padała oranżada,
i w dodatku całkiem sucha.
- Fe, nieładnie! Fe, kłamczucha!
To nie wszystko, proszę pana!
U stryjenki wczoraj z rana
abecadło z pieca spadło,,
całą pieczeń z rondla zjadło
A tymczasem na obiedzie
miał być lew i dwa niedźwiedzie.
To dopiero jest kłamczucha!
- Proszę pana, niech pan słucha!
Po południu na zabawie
utonęła kaczka w stawie.
Pan nie wierzy? Daję słowo!
Sprowadzono straż ogniową,
przecedzono wodę sitem,
a co ryb złowiono przy tym!
Fe, nieładnie! Któż tak kłamie?
Zaraz się poskarżę mamie!
"Lato"
Nie miałem z kalendarzem zbyt dobrej komitywy,
młodość mojego życia przypadła na wiek siwy.
Gdy idę przez ulice - dusza pogania ciało;
pięćdziesiąt lat przeżyłem i ciągle mi za mało!
Poeci piszą słowa, których nikt nie rozumie,
a życie takie proste - w słońcu i liści szumie...
Wiem o kwiatach to tylko, co mi powie ich zapach,
lecz wiedzy tej nie znajdę w książkach ani na mapach.
Lato, choć nawet siwe, niechby najdłużej trwało -
pięćdziesiąt lat przeżyłem i ciągle mi za mało.
I chciałoby się znowu za miastem zrywać chabry,
uśmiechać się do dziewcząt powracających z fabryk,
patrzeć z mostu na Wisłę mieniącą się tak złudnie,
tańczyć na Mariensztacie w niedzielne popołudnie,
a potem z konduktorką z "czternastki" iść na lody
i udawać młodego - choć już się nie jest młodym.
"Leń"
Na tapczanie siedzi leń,
nic nie robi cały dzień.
"O, wypraszam to sobie!
Jak to ja nic nie robię?
A kto siedzi na tapczanie?
A kto zjadł pierwsze śniadanie?
A kto dzisiaj pluł i łapał?
A kto się w głowę podrapał?
A kto dziś zgubił kalosze?
O - o! Proszę!"
Na tapczanie siedzi leń,
nic nie robi cały dzień.
"Przepraszam! A tranu nie piłem?
A uszu dzisiaj nie myłem?
A nie urwałem guzika?
A nie pokazałem języka?
A nie chodziłem się strzyc?
To wszystko nazywa się nic?"
Na tapczanie siedzi leń,
nic nie robi cały dzień.
Nie poszedł do szkoły, bo mu się nie chciało,
nie odrobił lekcji, bo czasu miał za mało.
Nie zasznurował trzewików, bo nie miał ochoty,
nie powiedział "dzień dobry", bo z tym za dużo roboty,
nie napoił Azorka, bo za daleko jest woda,
nie nakarmił kanarka, bo czasu mu było szkoda.
Miał zjeść kolację - tylko ustami mlasnął,
miał położyć się spać - nie zdążył - zasnął.
Śniło mu się, że nad czymś ogromnie się trudził.
Tak zmęczył się tym snem, że się obudził.
"Listopad"
Złote, żółte i czerwone
opadają liście z drzew,
zwiędłe liście w obcą stronę
pozanosił wiatru wiew.
Nasza chata niebogata,
wiatr przewiewa ją na wskroś,
i przelata i kołata,
jakby do drzwi pukał ktoś.
W mokrych cieniach listopada
może ktoś zabłąkał się?
Nie, to tylko pies ujada.
Pomyśl także i o psie.
Strach na wróble wiatru słucha,
sam się boi biedny strach,
dmucha plucha-zawierucha,
całe szyby stoją w łzach.
Jakiś wątły wóz na szosie
ugrzązł w błocie aż po oś,
skrzypią, jęczą w deszczu osie,
jakby właśnie płakał ktoś.
Mgły na polach, ciemność w lesie,
drga jesieni smutny ton,
przyjdzie wieczór i przyniesie
sny i mgły, i stada wron.
Wyjść się nie chce spod kożucha,
blady promyk światła zgasł,
dmucha plucha-zawierucha,
zimno, ciemno, spać już czas.
"Pomidor"
Pan pomidor wlazł na tyczkę
i przedrzeźnia ogrodniczkę.
"Jak pan może,
panie pomidorze?!"
Oburzyło to fasolę:
"A ja panu nie pozwolę!
Jak pan może,
panie pomidorze?!"
Groch zzieleniał aż ze złości:
"Że też nie wstyd jest waszmości,
jak pan może,
panie pomidorze?!"
Rzepa także go zagadnie:
"Fe! Niedobrze! Fe! Nieładnie!
Jak pan może,
panie pomidorze?!"
Rozgniewały się warzywa:
"Pan już trochę nadużywa.
Jak pan może,
panie pomidorze?!"
Pan pomidor zawstydzony,
cały zrobił się czerwony
i spadł wprost ze swojej tyczki
do koszyczka ogrodniczki.
"Pytalski"
Na ulicy Trybunalskiej
mieszka sobie Staś Pytalski,
co, gdy tylko się obudzi,
pytaniami dręczy ludzi.
- W którym miejscu zaczyna się kula?
Co na deser gotują dla króla?
Ile kroków jest stąd do Powiśla?
O czym myślałby stół, gdyby myślał?
Czy lenistwo na łokcie się mierzy?
Skąd wiadomo, że Jurek to Jerzy?
Kto powiedział, że kury są głupie?
Ile much może zmieścić się w zupie?
Na co łysym łysina?
Kto indykom guziki zapina?
Skąd się biorą bruneci na świecie?
Ile ważą dwa kleksy w kajecie?
Czy się wierzy niemowie na słowo?
Czy jaskółka potrafi być krową?
Dziadek już od roku siedzi
i obmyśla odpowiedzi,
babka jakiś czas myślała,
ale wkrótce osiwiała,
matka wpadła w stan nerwowy
i musiała zażyć bromu,
ojciec zaś poszedł po rozum do głowy
i kiedy powróci - nie wiadomo.
"Samochwała"
Samochwała w kącie stała
i wciąż tak opowiadała:
Zdolna jestem niesłychanie,
najpiękniejsze mam ubranie,
moja buzia tryska zdrowiem,
jak coś powiem, to już powiem,
jak odpowiem, to roztropnie,
w szkole mam najlepsze stopnie.
Śpiewam lepiej niż w operze,
znakomicie muchy łapię,
wiem, gdzie Wisła jest na mapie,
jestem mądra, jestem zgrabna,
wiotka, słodka i powabna,
a w dodatku daję słowo,
mam rodzinę wyjątkową:
tato mój do pieca sięga,
moja mama - taka tęga,
moja siostra - taka mała,
a ja jestem - samochwała!
"Skarżypyta"
- Piotruś nie był dzisiaj w szkole,
Antek zrobił dziurę w stole,
Wanda obrus poplamiła,
Zosia szyi nie umyła,
Jurek zgubił klucz, a Wacek
zjadł ze stołu cały placek.
- Któż się ciebie o to pyta?
- Nikt. Ja jestem skarżypyta.
"Tydzień"
Tydzień dzieci miał siedmioro:
- Niech się tutaj wszystkie zbiorą,
ale przecież nie tak łatwo
radzić sobie z liczną dziatwą:
Poniedziałek już od wtorku
poszukuje kota w worku.
Wtorek środę wziął pod brodę
- chodĄmy sitkiem czerpać wodę.
Czwartek w górze igłą grzebie
i zaszywa dziury w niebie.
Chcieli pracę skończyć w piątek
a to ledwie był początek.
Zamyśliła się sobota:
to dopiero jest robota.
Poszli razem do niedzieli
tam porządnie odpoczęli.
Tydzień drapie się w poniedziałek
- No a gdzie jest poniedziałek?
Poniedziałek już od wtorku
poszukuje kota w worku...
"Wiosenne porządki"
Wiosna w kwietniu zbudziła się z rana.
Wyszła wprawdzie troszeczkę zaspana.
Lecz zajrzała we wszystkie zakątki:
- Zaczynamy wiosenne porządki.
Skoczył wietrzyk zamaszyście,
poodkurzał mchy i liście.
Z bocznych dróżek, z polnych ścieżek
powymiatał brudny śnieżek.
Krasnoludki wiadra niosą,
myją ziemię ranną rosą.
Chmury, płynąc po błękicie,
urządziły wielkie mycie.
A obłoki miękką szmatką
polerują słońce gładko.
Aż się dziwią wszystkie dzieci,
że tak w niebie ładnie świeci.
Bocian w górę poszybował,
tęczę barwnie wymalował.
A żurawie i skowronki
posypały kwieciem łąki.
Posypały klomby, grządki
i skończyły się porządki.
"Zero"
Toczyło się po drodze:
"Z drogi, gdy ja przechodzę!
Ja jestem sto tysięcy,
a może jeszcze więcej".
Folgując swej naturze,
wołało: "Jestem duże!"
Pyszniło się nad światem,
że takie jest pękate.
Mówili z cicha;
"Ma brzuch, a brzuch to pycha"
i później dopiero
spostrzegli, że to zero.
"Zima"
Niebo błękitniało, niebo owdowiało,
owdowiały błękit białym śniegiem spadł,
co się nagle stało, że tak biało, biało,
pod nogami mymi zaszeleścił świat?
Włożę lisią czapę, przypnę lisi ogon,
zmylę wszystkie ślady, zmiotę śnieżny kurz,
pójdę sobie drogą, pójdę bez nikogo
i do ciebie nigdy nie powrócę już.
Buczkówna Mieczysława
"Grzybobranie"
Kiedy ptaki już wstaną,
Kwiaty zbudzą się rano,
Z koszem idę do lasu.
Dlaczego?
Zbieram tylko koĄlaki,
Prawdziwki i maślaki,
Muchomory omijam.
Dlaczego?
Każdy grzybek wykręcę,
Żeby było ich więcej,
Wyjmę z ziemi ostrożnie.
Dlaczego?
"Koncert życzeń"
- Umiem układać wiersze -
chwalił się szerszeń.
- No to powiedz
choć trzy zwrotki -
proszą astry i stokrotki.
- Bzy, bzy, bzy - kwitną bzy.
- Bzyk, bzyk, bzyk - bez już znikł.
- Bzu, bzu, bzu - nie ma bzu.
- Dziękujemy za piękny koncert -
zawołał bociek,
co zjawił się na łące.
- Masz szczęście, że lubię poezję,
dlatego ciebie nie zjem.
"O czym chłopcy rozmawiali"
Jurek:
Będę szoferem.
Przy kierownicy
mógłbym siedzieć cały dzień.
Bez różnicy,
w osobowym czy w ciężarowym wozie.
Albo z ulicy na ulicę
autobusem będę was woził.
Wojtek:
Ja tam wolę być pilotem.
Za parę lat,
może za kilkanaście,
będę latał samolotem,
można zwiedzić cały świat.
Antoś:
Co tam najszybsze auto,
samolot, odrzutowiec -
lepiej być astronautą!
No sam powiedz -
siadasz do rakiety
(Oczywiście w skafandrze
bardzo szczelnie zamkniętym)
Lecisz -
lądujesz na gwiazdach.
To jest jazda!
"Tylko raz"
Chcą żyć jak i ty żyjesz,
wszystkie na świecie zwierzęta -
i mrówki, i żaby, i żmije,
i pszczoła wiecznie zajęta.
I paź królowej - motyl
niech fruwa tęczowo - złoty,
i ślimak środkiem dróżki
niech pełznie, wystawia różki...
Przypatrz się z bliska dżdżownicy,
biedronce, jak kropki liczy,
jaskółce, jak gniazdo kleci,
jak pająk rozsnuwa sieci.
Niech skacze pasikonik,
niech świerszczyk w trawie dzwoni...
Dla nich kwitnie łąka, dla nich rośnie las.
Jak i ty - żyją tylko raz.
Burakowa Elżbieta
"Deszcz"
Szaro po szybach szemrze deszcz...
Sypią się krople sennie jak mak...
Snuje się cichy, tajemniczy szept -
- Pierwszy jesienny deszcz.
Jeszcze będą czerwone liście.
Jeszcze będzie kwitło babie lato.
Jeszcze słońce przez nagie gałęzie zaświeci,
ale to już... ale to już czas...
Szaro po szybach szemrze deszcz.
"Niegrzeczna piłka"
Toczy się piłka tędy, owędy,
pędzi i skacze, gna jak szalona,
tędy i owędy; tamtędy, turlądy...
Strach jej dogonić nie może...
Tędy, owędy, tamtędy, turlendy
bęc! i rozsiadła się na trawniku.
Strach zdyszany woła z daleka:
- Wracaj natychmiast! Co za wybryki?!
Nie masz ani jednej nogi
i depczesz trawniki?!